63. Inne spojrzenie na wystąpienia publiczne

Wystąpienia publiczne to jeden z istotnych elementów naszego życia, a jednak często nieco „po macoszemu” przez nas traktowany.

„To nie dla mnie!”

Często słyszę: „to nie dla mnie – ja nie występuję publicznie”, „mnie to nie dotyczy – ja mam tylko małe spotkania z zespołem”, „w mojej pracy nie występuję na wielkich scenach – spotykam się tylko z klientami”, „mam już pracę, która nie wymaga ode mnie występowania publicznie – nie potrzebuję więc rozwijać tej kompetencji”, „ten obszar zarezerwowany jest tylko dla osób publicznych: aktorów, polityków, dziennikarzy – to nie dla mnie…”.

Jeśli jednak na wystąpienia publiczne spojrzymy tak, jak na narzędzie biznesowe do osiągania efektu zawodowego, to sprawy już się mają nieco inaczej.

Sęk tkwi w świadomości.

To właśnie świadomość odpowiedzialności za swój wizerunek jest warunkiem do skutecznego zarządzania swoją komunikacją niewerbalną w kontaktach z otoczeniem.

Dla spójności rozumienia oraz na potrzeby dalszego czytania, warto tu doprecyzować czym są wystąpienia publiczne. Wpisując wyrażenie „wystąpienie publiczne” w popularną wyszukiwarkę internetową, otrzymujemy między innymi następujące hasła:

» Wystąpienie » Przemowa » Wykład » Wypowiedź » Przemówienie » Prelekcja » Oracja » Mowa.

Każde z powyższych haseł nawiązuje do komunikacji werbalnej, czyli do wypowiadania słów. Nie są jednak doprecyzowane pozostałe elementy, które determinują wystąpienie, by było publiczne.

Mając zatem na uwadze powyższe, można przypuszczać, że jest umowną kwestią to, czy dane wystąpienie jest publiczne czy też nie.

Podczas jednego z prowadzonych przeze mnie szkoleń dla kadry managerskiej, pewien uczestnik stwierdził, że on w swojej pracy nie ma żadnych wystąpień publicznych. Nigdy.

W trakcie moderowanej dyskusji, podczas dalszej części szkolenia, okazało się, że owszem – prowadzi narady, że owszem – bierze udział w konferencjach, że owszem – prowadzi spotkania dla swoich obcojęzycznych klientów – także (!) za pośrednictwem systemów tele i videokonferencyjnych.

Gdy zaczęliśmy diagnozować okoliczności i cechy charakterystyczne każdego z tych wystąpień, okazało się, że wszystkie mają wspólny mianownik – w każdej z tych form kontaktu z otoczeniem on mówi do odbiorców, do słuchaczy, do zespołu. Kieruje zatem komunikat do szerszej grupy, mówi do swojego audytorium.. do publiczności.

Wspólnie przyznaliśmy, że wszystkie te aktywności mogą być uznane za pewnego rodzaju wystąpienia publiczne.

Ten przykład pozwala na wstępne definiowanie pojęcia „wystąpienia publiczne” jako sytuacji, w której jest jeden podmiot A – osobnik (mówiący) – może to być prelegent podczas konferencji, prezydent podczas orędzia do narodu, szef podczas narady z pracownikami, wykładowca na uczelni, polityk przemawiający na wiecu, dyrektor szkoły na apelu dla młodzieży, osoba szukająca pracy na rozmowie kwalifikacyjnej, handlowiec na spotkaniu z grupą klientów.. oraz drugi podmiot B – grupa osób (słuchających) – może to być publiczność, uczestnicy konferencji, słuchacze, studenci na wykładzie, rekruter, pracownicy zespołu itd.

Czy tylko dla lidera?

Pozornie rola mówcy, zwykle kojarzona jest z funkcją liderską. W praktyce jednak, nie zawsze tak musi być. Można wyobrazić sobie sytuację, w której podczas narady zespołu to pracownik operacyjny (nie lider – nie szef) przemawia do pozostałych prezentując jakieś wyniki, albo student (nie wykładowca – nie profesor) przemawia prezentując jakiś projekt, lub uczeń (nie nauczyciel – nie dyrektor szkoły) występuje podczas uroczystego apelu.

Mając na uwadze powyższe, można stwierdzić, że nie trzeba być liderem by mieć styczność, możliwość czy konieczność przemawiania publicznie.

W tej relacji zatem, ważne jest by sobie uświadomić, że niezależnie od tego, czy chcemy, czy nie, każdy odbiorca – wchodząc z nami w interakcję – nas czyta, ogląda, obserwuje, analizuje, wyciąga wnioski. W efekcie tego szybkiego procesu (często pierwszego, trwałego wrażenia) odbiorca podejmuje pierwsze szybkie decyzje. Często powierzchowne i zerojedynkowe, jak na przykład: lubię – nie lubię, mam zaufanie – nie mam zaufania, wierzę – nie wierzę, przekonuje mnie – lub nie.

Komunikacja niewerbalna i mowa ciała

W tej sytuacji istotną rolę odgrywa komunikacja niewerbalna: ubiór, wygląd, zachowanie, postawa, mimika, gesty, ton i tembr głosu, szybkość mówienia, opanowanie emocji i … tremy.

To niemal podstawowe elementy, które sprawnie praktykowane pozwolą nam poczuć się pewnie w sytuacjach występowania przed innymi ludźmi a w dłuższej perspektywie czasowej, osiągać sukcesy w kontaktach z otoczeniem zewnętrznym. Te, zależne są od naszych celów. Dla jednej osoby będzie to pozyskanie nowego kontrahenta do współpracy lub poszerzenie grupy odbiorców produktu lub usługi, dla innego zdobycie nowej pracy, sprawne zaprezentowanie nowego projektu swoim pracownikom, skuteczne delegowanie zadań, sprawne wystąpienie na naradzie czy konferencji.

Warto więc świadomie zarządzać tym obszarem, szczególnie, że mamy na to wpływ. Bo to przecież od nas zależny jak wyglądamy, jak się prezentujemy, jak mówimy, jak stoimy, jak gestykulujemy, gdzie trzymamy ręce, co z kontaktem wzrokowym i jak panujemy nad emocjami w trakcie wystąpienia.

Życzę Wam dobrych i pełnych sukcesu wystąpień!


Autorką porady jest Daria Domaradzka-Guzik – Prezes Zarządu Fundacji Class Ladies

fot. Artviva Design

Odpowiada za realizację zadań statutowych Fundacji Class Ladies oraz bezpośrednio koordynuje zadania Zarządu i Rady Programowej FundacjiZawodowo – Szkoleniowiec, Trener, Wykładowca Akademicki i Partner Zarządzający w firmie szkoleniowej Rivigo.eu, dzięki której popularyzuje wiedzę na temat skutecznej komunikacji, negocjacji biznesowych, technik sprzedażowych, wystąpień publicznych oraz autoprezentacji. 

Skutecznie szkoli zespoły sprzedażowe, liderów, pracowników administracji publicznej, polityków, parlamentarzystów oraz kadrę managerską niższego i wyższego szczebla. Aktywnie uczestniczy w konferencjach, kongresach, seminariach i spotkaniach biznesowych – prelegentka, panelistka sesji biznesowych Europejskiego Kongresu Małych i Średnich Przedsiębiorstw, Konferencji ‘Rada Nadzorcza’ oraz Europejskiego Kongresu Gospodarczego.

Autorka pracy dyplomowej i badań o tematyce komunikacji niewerbalnej w biznesie oraz wielu publikacji na temat skuteczności mowy ciała w procesie autoprezentacji, negocjacji, sprzedaży i budowania marki. Ściśle współdziała z mediami w roli eksperta opiniującego zachowania niewerbalne osób publicznych polityki krajowej i zagranicznej. Więcej na Rivigo.eu